یکی از روش های مقاوم سازی ساختمان های بنایی استفاده از قاب پیرامونی در تمام اطراف ساختمان می باشد که باعث افزایش چشمگیر مقاومت و شکل پذیری ساختمان می شود. در این روش بعلت اجرای سازه تقویت در پیرامون ساختمان حجم تخریب فضای داخلی کاهش یافته و درنتیجه باعث کاهش هزینه و زمان اجرای پروژه می شود. بر خلاف روشهایی مانند دیوار برشی و مهاربندی فلزی، قاب پیرامونی باعث تمرکز نیروهای جانبی لرزه ای در یک قسمت از ساختمان نمی گردند و در عوض این نیروها در تمام گستره قاب پخش شده و تحمل می گردند. در نتیجه تمرکز در فونداسیون و دال طبقات ایجاد نمی گردد. در واقع این سیستم تمام سازه را محصور نموده و باعث افزایش یکپارچگی و پیوستگی کل سازه می گردد.
برای ایجاد اتصال و در نتیجه انتقال نیرو بین سازه موجود و استفاده از عملکرد قاب پیرامونی تیرها و ستون های این سازه تقویت باید توسط بولتهایی به کلافهای قائم و افقی دوخته شوند. برای اینکار قبل از آرماتوربندی اعضای قاب باید سوراخ هایی در کلافها ایجاد شده، آرماتورهای دوخت قلاب شده در این سوراخ ها قرار گیرند و سپس فضای خالی باقی مانده سوراخ ها توسط چسب اپوکسی مخصوص پر گردد. طراحی قطر و فاصله آرماتورهای دوخت از یکدیگر باید بنحوی باشد که بتواند نیروی طبقه را به قاب منتقل نماید.
 |
معمولا تیر ها و ستون های قاب پیرامونی دارای مقاطع بزرگی بوده و تسلیم شدن این اعضا استهلاک انرژی زیادی را ایجاد می نمایند. سختی جانبی قاب پیرامونی با انتخاب اندازه مناسب برای اعضای قاب قابل تنظیم می باشد. فونداسیون این سازه نواری بوده و بر خلاف روش مقاوم سازی با دیوار برشی، تمرکز نیرو و درنتیجه تمرکز آرماتور در فونداسیون بوجود نمی آید.
تبادل
لینک هوشمند
ورود
اعضا:
آمار
وب سایت:
